Web - Windows - iPhone
PJESË TË ZGJEDHURA NGA SHKRIMET E ‘ABDU’L-BAHÁ-IT DHE NGA LETRAT E SHKRUARA NË EMËR TË SHOGHI EFFENDI-UT E TË SHTËPISË UNIVERSALE TË DREJTËSISË LIDHUR ME THASHETHEMET
Përkthyër nga: Aleksandër Stavre 02/18/1991[1] Secili duhet të shohë në çdo qenie njerëzore vetëm atë që është e lavdërueshme. Kur bëhet kjo, njeriu mund të jetë mik i mbarë gjinisë njerëzore. Por po qe se i shohim njerëzit nga këndvështrimi i gabimeve të tyre, atëherë të jesh një mik për ta është një detyrë tepër e vështirë.
Një ditë në kohën e Krishtit - u bëftë fli jeta e botës për Të. - ndodhi që Ai kaloi pranë kufomës së një qeni të ngordhur, një cofëtire kutërbuese, të shëmtuar, me gjymtyrët që po i kalbeshin. Një prej të pranishmëve tha: "Ç'erë të keqe bie!" Dhe një tjetër tha: 'Sa pështirë! Sa e neveritshme!" Me një fjalë, secili prej tyre kishte diçka për t'i shtuar listës.
Por pastaj foli Vetë Krishti, dhe Ai u tha atyre: "Shikoni dhëmbët e qenit! Sa të bardhë e vezullues janë!"
Shikimi gjynahembulues i Mesisë nuk u ndal për asnjë çast te pamja e neveritshme e asaj cofëtire. I vetmi element i kufomës së ngordhur të atij qeni që nuk ngjallte krupë ishin dhëmbët: dhe Jezusi pa shkëlqimin e tyre.
Është, pra, e detyrueshme që ne, kur ua drejtojmë shikimin njerëzve të tjerë, të shohim ku ata shkëlqejnë e jo ku janë keq.
(“Pjesë të Zgjedhura nga Shkrimet e ‘Abdu’l-Bahá-it”, #144)
[2] Jini në unitet të përsosur. Kurrë mos u zemëroni me njëri-tjetrin. Le të drejtohen sytë tuaj nga mbretëria e së vërtetës dhe jo nga bota e krijimit. Duajini krijesat për hir të Perëndisë e jo për hir të vetë atyre. Ju kurrë nuk do të zemëroheni e as do të humbisni durimin, nëse do t’i doni ato për hir të Perëndisë. Njerëzimi nuk është i përsosur. Ka papërsosuri në çdo qenie njerëzore, dhe ju do të jeni gjithmonë të mjerë në qoftë se ta mbani vështrimin nga vetë njerëzit. Por nëqoftëse e mbani vështrimin nga Perëndia, ju do t’i doni ata e do të jeni i dashur me ta, sepse bota e Perëndisë është bota e përsosurisë dhe e mirësisë së plotë. Prandaj mos vini re të metat e askujt; shikoni me vështrimin e faljes. Syri i papërsosur kap papërsosuritë. Syri që i mbulon të metat sheh drejt Krijuesit të shpirtrave. Ai i ka krijuar ata, i ushtron e kujdeset për ta, i pajis ata me aftësi dhe me aftësi e jetë, me shikim e dëgjim; prandaj ata janë shenjat e madhështisë së Tij. Ju duhet t’i doni e të jeni të mirë me të gjithë, të kujdeseni për të varfërit, të mbroni të dobëtit, të shëroni të sëmurët, të mësoni e të edukoni të paditurit.
(“The Promulgation of Universal Peace: Talks Delivered by ‘Abdu’l-Bahá during His Visit to the United States and Canada in 1912” [Shpallja e Paqes Universale: Biseda të mbajtura nga ‘Abdu’l-Bahá-i gjatë vizitës së Tij në Shtetet e Bashkuara dhe në Kanada më 1912], 2nd. ed.(Wilmette: Bahá’í Publishing Trust, 1982), f.93)
[3] O të dashurit e Zotit! Nëse ndonjë shpirt flet keq për një që nuk është i pranishëm, i vetmi rezultat do të jetë patjetër ky: ai do të ftohë zellin e miqve dhe do t'i bëjë ata indiferentë. Sepse përgojimi është përçarës, është midis miqve shkaku kryesor i prirjes për t'u tërhequr. Nëse një person flet keq për një që nuk është i pranishëm, është detyrë e atyre që e dëgjojnë ta ndalin atë, në një mënyrë shpirtërore e miqësisht, dhe t'i thonë lidhur me këtë: a i shërben kjo përfolje ndonjë qëllimi të dobishëm? A do t'i pëlqente kjo Bukurisë së Bekuar, a do të kontribuonte për të ruajtur nderin e miqve, për të çuar përpara Besimin e shenjtë, për të mbështetur Besëlidhjen, ose përgjithësisht a do t'i sillte ndonjëfarë dobie ndonjë shpirti? Jo, kurrë! Përkundrazi, kjo do të bënte që zemrat t'i mbulonte aq shumë pluhuri sa veshët nuk do të dëgjonin më dhe sytë nuk do të shihnin më dritën e së vërtetës.
Mirëpo në qoftë se një person fillon të flasë mirë për një tjetër, duke e hapur gojën për të lavdëruar një tjetër, ai do të prekë një telë të ndjeshme te dëgjuesit e tij dhe ata do të stimulohen nga fryma e Perëndisë. Zemrat dhe shpirtrat e tyre do të gëzohen duke mësuar se, lëvduar qoftë Perëndia, këtu është një shpirt i devotshëm në Besimin, i cili është një fokusim i përsosmërive njerëzore, një mishërim i vërtetë i dhuntive të Zotit, që ka gjuhë elokuente dhe fytyrë që i ndrit, në çdo mbledhje që të ndodhet, një që e ka të shkruar në ballë fitoren dhe që është një qenie e mbështetur nga shijet e ëmbla të Perëndisë.
Tani, cila është më e mira? Unë betohem për bukurinë e Zotit: sa herë që dëgjoj mirë për miqtë, zemra ime mbushet me gëzim; por sa herë që shoh qoftë edhe një shenjë se ata kanë marrëdhënie jo të mira me njëri-tjetrin, më mbulon hidhërimi. Kjo është gjendja e 'Abdu'l-Bahá-it. Atëherë gjykoni nga kjo cila është detyra juaj.
(“Pjesë të Zgjedhura nga Shkrimet e ‘Abdu’l-Bahá-it, #193:8-10)
Nga Letrat e Shkruara në Emër të Shoghi Effendi-ut
[4] Është e qartë që, në qoftë se dëgjojmë ata që na ankohen për të metat e të tjerëve, ne bëhemi bashkëfajtorë në thashethemet e tyre. Prandaj ne duhet, me sa më shumë takt, por edhe me vendosmëri, të bëjmë ç’është e mundur për t’i ndaluar të tjerët që të bëjnë akuza ose ankesa kundër të tretëve në praninë tonë.
Sjellja ndaj atyre që e quajnë veten Bahá’í por që veprojnë në një mënyrë që ne besojmë se është e dëmshme për interesat e Kauzës, është një problem tepër i vështirë. Në rast se mendohet që gjërat mund të zgjidhen me një bisedë të sinqertë e miqësore me individin në fjalë, pa e gjykuar ose dënuar atë, por vetëm duke i vënë në dukje në mënyrë sa më të njerëzishme që, sipas mendimit tonë, sjellja e tij është e dëmshme për Kazën ose e një natyre që ndalohet nga mësimet, atëhere na duket e drejtë të përdoret kjo metodë para se të kalohet në metodën më energjike të shtrimit të problemit para Asamblesë Shpirtërore. Por, në qoftë se kjo nuk jep rezultat ose e ndjejmë se nuk ka shpresë ta zgjidhim çështjen në këtë rrugë, ndërkohë që rasti është serioz dhe interesat e Kauzës kërkojnë që ai të trajtohet me vendosmëri, atëherë rruga e drejtë do të ishte shtrimi i çëshjes para Asamblesë Shpirtërore, siç sugjeroni ju, për një diskutim të sinqeritë e të plotë të saj, duke paraqitur aq fakte sa janë të nevojshme për sqarimin e plotë të problemit. Pas një shqyrtimi tërësor, Asambleja Shpirtërore duhet të ndërmarrë ato veprime që i gjykon të këshillueshme, dhe është detyra e të gjithë anëtarëve të grupit t’i qëndrojnë besnikë çfarëdo vendimi që do të merret nga Asambleja Shpirtërore.
(11 Shkurt 1925, dërguar një Asambleje Shpirtërore Kombëtare)
[5] Ndërsa nevoja për të shmangur përgojimin është e një rëndësie të dorës së parë, Shoghi Effendi është plotësisht i vetëdishëm për nevojën e vigjilencës dhe ua di për nder të gjithë atyre që kanë kurajon të përballojnë hapur atë që ata besojnë se është kundër interesave të Kauzës dhe që ndërmarrin hapat e duhura e të nevojshme që çështje të tilla të diskutohen plotësisht e në çdo aspekt nga ata që janë përgjegjës për drejtimin e Kauzës, në mënyrë që Lëvizja të spastrohet prej atyre elementeve që e kanë dobësuar e penguar përparimin e saj dhe ende vazhdojnë ta bëjnë këtë.
(4 mars 1925, dërguar një besimtari individual)[6] Kur ndihemi të tunduar të brengosemi për moskokëçarjen e të tjerëve, ne duhet të mësohemi t’i çojmë mendimet tona te Perëndia. Ka një thënie persiane, të cilën e citon Bahá’u’lláh-u, që thotë “edhe sikur gjithë bota të bëhej e pafe, asnjë kokërr pluhuri nuk do të mund të njolloste rrobën e Madhështisë Tënde.” Ne nuk jemi përgjegjës për moskokëçarjen e të tjerëve. Kjo është një çështje midis tyre e Perëndisë, dhe Perëndia i lë ata të lirë të zgjedhin nëse do të kthehen nga Ai e të ecin në shtegun e Tij, apo do të enden në rrugë që i kanë zgjedhur vetë. Ka vetëm një jetë për të cilën secili prej nesh është përgjegjës, ajo është vetë jeta jonë, dhe kjo përgjegjësi është krejt e mjaftueshme për të absorbuar gjithë vëmendjen e energjitë tona, në qoftë se i përdorim ato siç duhet. A është jeta jonë e përsosur? A po i pasqyrojmë ne të pastra e të kulluara Atributet Hyjnore? A e kemi hequr qafe edhe gjurmën e fundit të dëshirave tona egoiste e tokësore? A kemi ne njohuri të plota për mësimet Hyjnore dhe a është bindja jonë ndaj tyre pa të meta? Nëse jo, atëherë është humbje kohe për ne të shqetësohemi për pluhurin në pasqyrat e të tjerëve, në një kohë që do të duhej të rregullonim e të pastronim tonën. “ Përse ti nuk i vë re gabimet e tua, por shikon të metat e shërbëtorëve të Mi?”
(29 Prill 1925, dërguar një besimtari individual)[7] Me qëllim që të arrihet ky unitet i përzemërt, një nga gjërat thelbësore që kanë theksuar Bahá’u’lláh-u dhe ‘Abdu’l-Bahá-i është se ne duhet t’i rezistojmë prirjes së natyrshme për të lejuar që vëmendja jonë të qëndrojë te gabimet e dobësitë e të tjerëve, në vend që të ndalet tek tonat. Secili prej nesh është përgjegjës vetëm për një jetë, dhe kjo është vetë jeta e secilit. Secili prej nesh është pafundësisht larg të qënurit “i përsosur siç është i përsosur Ati ynë në Qiell” dhe detyra për të përsosur jetën e karakterin tonë është e tillë që kërkon gjithë vëmendjen, forcën e vullnetit dhe energjitë tona. Në rast se lejojmë që vëmendjen dhe energjitë tona t’i harxhojmë në përpjekjet për të korrigjuar të tjerët dhe për të kuruar gabimet e tyre, ne humbasim një kohë të çmuar. Ne jemi si pluguesit, që secilit i duhet të ngasë pendën e qeve e të drejtojë plugun e tij dhe, për të ruajtur drejtimin e brazdës, duhet ta mbajë syrin te kjo e të përqëndrohet në detyrën e vet. Në qoftë se ai i kthen sytë andej-këndej për të parë sesi po shkojnë Tomi e Herri dhe për të kritikuar plugimin e tyre, atëherë me siguri brazda e tij do të dalë e shtrembër.
Për asnjë çështje tjetër mësimet Bahá’í nuk janë shprehur më qartë sesa për nevojën e heqjes dorë nga mania për të gjetur gabime e për të përgojuar, ndërkohë që nuk jemi aspak të zellshëm për të gjetur e për të çrrënjosur të metat tona dhe për të kapërcyer dobësitë tona.
Në qoftë se shprehim besnikëri ndaj Bahá’u’lláh-ut, ndaj Mjeshtrit tonë të shumëdashur dhe ndaj Ruajtësit tonë të dashur, atëherë duhet ta tregojmë dashurinë me bindjen tonë ndaj këtyre mësimeve të qarta. Ata kërkojnë vepra e jo fjalë, dhe kurrfarë zelli në përdorimin e shprehjeve të besnikërisë e të përuljes servile nuk do të kompensonte të mosjetuarit në frymën e mësimeve.
(12 Maj 1925, drejtuar një besimtari individiual)Nga Letrat e Shkruara në Emër të Shtëpisë Universale të Drejtësisë
[8] Megjithëse mund të jetë një provë e vështirë për një Bahá’í të shohë bashkëbesimtarë që shkelin ligjet Bahá’í ose që kryejnë veprime jodashamirëse ndaj mbarëvajtjes e interesave të Besimit, nuk ka ndonjë regull të caktuar që një besimtar duhet të ndjekë kur vë re një sjellje të tillë. Kjo varet shumë nga shkalla e dëmit si dhe nga marrëdhëniet që ekzistojnë midis tij dhe fajtorit.
Nëse sjellja e keqe është e hapur e flagrante ose kërcënon interesat e Besimit, besimtari që e vë re duhet menjëherë ta raportojë këtë në Asamblenë Shpirtërore Lokale. Sapo kjo të merret në dorë nga Asambleja, besimtari e ka shlyer detyrimin dhe ai nuk duhet të bëjë tjetër veçse të lutet për fajtorin dhe të vazhdojë të tregojë ndaj tij miqësi e inkurajim - nëse, sigurisht, Asambleja Shpirtërore nuk i kërkon atij të ndërmarrë veprime të caktuara.
Nganjëherë, sidoqoftë, çështja nuk duket të jetë aq serioze sa të shtyjë për ta raportuar në Asamblenë Shpirtërore, dhe në këtë rast do të ishte më mirë të injorohej plotësisht ajo. Ka edhe veprime të tjera që mund të ndërmerren nga një Bahá’í që vë re ndodhi të tilla. Për shembull, ai mund të krijojë lidhje miqësore me individin në fjalë, duke e tërhequr atë me takt në aktivitetet Bahá’í, me shpresë se, me thellimin e dijeve të tij për mësimet e të vetëdijës së tij për Besimin, ai do ta përmirësojë spontanisht mënyrën e të sjellurit. Ose ndoshta marrëdhëniet midis tyre janë të tilla që ai ka mundësi t’ia tërheqë me takt vëmendjen fajtorit lidhur me mësimet për këtë çështje - por këtu ai duhet të jetë shumë i kujdesshëm që të mos japë përshtypjen se po ndërhyn në çështjet e brendshme të bashkëbesimtarit apo se po i tregon atij se ç’duhet të bëjë, gjë që jo vetëm do të ishte e gabuar në vetvete, por mund të sjellë edhe rezultate të kundërta nga ato që dëshirojmë.
Kur një besimtar që ka vënë re sjelljen e gabuar të një Bahá’í tjetër nuk është i sigurt për atë që duhet bërë, ai, sigurisht, mund të konsultohet kurdoherë me Asamblenë Shpirtërore për ndonjë këshillë. Në qoftë se, për ndonjë arsye, ai në atë fazë nuk ka dëshirë ta informojë Asamblenë e vet Shpirtërore, mund të konsultohet me ndonjë anëtar ose asistent të Trupës Ndihmëse.
Çfarëdo hapash që të ndërmerren, është jetike që besimtarët t’u rrinë larg thashethemeve e fjalëve pas shpine, sepse ato vetëm e dëmtojnë Besimin, duke shkaktuar ndoshta edhe më shumë dëm sesa vetë sjellja e keqe fillestare.
(20 Shkurt 1977, dërguar një individi besimtar)[9] Përsa i përket përgojimit, Shtëpia e Drejtësisë vë në dukje se të mësuarit për të mos u marrë me të metat e të tjerëve duket se është një nga mësimet më të vështira për t’u përvetësuar nga njerëzit, dhe se mossuksesi në këtë është një shkak pjellor i lindjes së mosmarrveshjeve ndërmjet Bahá’í-ve, ashtu sikurse ndodh edhe midis burrave e grave përgjithësisht. Në “Star of the West”, Volumi 8, Nr. 10, [27 Shtator 1917], në faqen 138 është e shkruar një përgjigje e dhënë nga ‘Abdu’l-Bahá-i në një intervistë të dhënë në Paris më 1913. Kur e pyetën: “Si do të kapërcej unë të parët e gabimeve tek të tjerët - duke e pranuar të gabuarën tek të tjerët?”, Ai u përgjigj: “Do t’jua them. Sa herë vëreni gabime tek të tjerët, mendoni për veten tuaj: Cilat janë papërsosuritë e mia? - dhe përpiquni t’i zhdukni ato. Veproni kështu sa herë nxiteni nga fjalët ose veprat e të tjerëve. Kështu do të rriteni, do të bëheni më i përsosur. Ju do të mposhtni vetveten, madje nuk do të keni kohë të mendoni për të metat e të tjerëve ...”
Ju keni plotësisht të drejtë në arsyetimin tuaj lidhur me rëndësinë e shmangies së të folkurit pas shpine; një sjellje e tillë godet vetë unitetin e komunitetit Bahá’í. Në një letër të shkruar në emër të Ruajtësit të Çështjes një besimtari individual, thuhet:
Në qoftë se jemi më të mirë, në qoftë se tregojmë dashuri, durim e mirëkuptim ndaj dobësive të të tjerëve; në qoftë se përpiqemi të mos i kritikojmë kurrë, por përkundrazi t’i inkurajojmë të tjerët, edhe ata do të veprojnë po kështu, dhe ne me të vërtetë do ta ndihmojmë Kauzën nëpërmjet shembullit tonë e fuqisë sonë shpirtërore.
Sa për rastin e veçantë që përmendni ju, përderisa ju jeni nga i njëjti vend, ju vetë jeni më i përgatituri për të përcaktuar kursin e veprimeve që duhet ndjekur. Ndoshta ju do të dëshironit të luteshit për të e mundësisht të konsultoheshit me ndonjë anëtar të Trupit Ndihmës, me ndonjë Këshilltar, ose edhe me Asamblenë Shpirtërore Lokale apo Kombëtare, nëse e ndieni që rasti ju shtyn për ta bërë këtë.
(13 Gusht 1980, dërguar një besimtari individual)EKSTRAKTE NGA LETRA TË SHKRUARA NË EMËR TË SHOGHI EFFENDI-UT PER STIMULIMIN DHE ZHVILLIMIN E KOMUNITETEVE BAHÁ’Í
1. Shembulli individual.[1] Ju nuk duhet të bëni gabimin e madh që të gjykoni për Besimin tonë nga një komunitet i cili duket sheshit se ka nevojë t’i studiojë dhe t’u bindet mësimeve Bahá’í. Dobësitë dhe veçantitë njerëzore mund të jenë një sprovë e madhe. Por rruga e vetme ose ndoshta, do të thoja, rruga e parë e më e mira për t’i ndrequr situata të tilla është të bësh vetë atë që është e drejtë. Një shpirt mund të jetë shkaku i ndriçimit shpirtëror të një kontinenti. Tani që ju e keni parë, dhe e keni korrigjuar, një gabim të madh në jetën tuaj, tani që ju e shihni më qartë atë që mungon në komunitetin tuaj, nuk ka asgjë që t’ju ndalojë të ngriheni e të tregoni një shembull të tillë, një dashuri e një shpirt të tillë shërbimi, sa t’i ndezë zemrat e Bahá’í-ve të tjerë.
Ai ju nxit t’i studioni thellë mësimet, të mësoni të tjerët, të studioni bashkë me ata Bahá’í që kanë dëshirë të zjarrtë ta bëjnë këtë, mësimet më të thella të Besimit tonë dhe nëpërmjet shembullit, përpjekjes e lutjes të sillni ndryshime.
(30 Shtator 1949, dërguar një besimtari)[2] Shërimi i dizarmonisë së Asamblesë nuk mund të jetë nënshtrimi apo tërheqja mënjanë e ndonjërit prej anëtarëve të saj. Ajo duhet të mësojë që, megjithë elementët shqetësues, të vazhdojë të funksionojë si një e tërë, përndryshe tërë sistemi do të diskreditohet nëpërmjet futjes së përjashtimeve nga rregulli.
Besimtarët që e duan Kauzën mbi gjithçka tjetër dhe që i vënë të parat interesat e saj, duhet të jenë të gatshëm të durojnë sprovat që e shoqërojnë, të çdo lloj natyre qofshin. Vetëm nëpërmjet një këmbënguljeje e vetsakrifikimi të tillë, ne mund të shpresojmë, nga njëra anë, t’i ruajmë të pacënuara institucionet tona hyjnore dhe, nga ana tjetër, ta detyrojmë veten të bëhemi më fisnikë, instrumenta më të mirë për t’i shërbyer këtij Besimi të lavdishëm
(20 Nëntor 1941, dërguar një besimtari)[3] Lidhur me pyetjen tuaj për nevojën e një uniteti më të madh midis miqve, nuk ka dyshim se është ashtu, dhe Ruajtësi e ndjen se njëri prej instrumentave kryesorë për ta çuar atë më tej është të mësohen vetë Bahá’í-të, në klasa dhe me anë këshillash, se dashuria për Perëndinë dhe, si rrjedhojë, për njerëzit, është themeli kryesor i çdo feje, duke përfshirë edhe tonën. Një shkallë më e madhe dashurie do të sjellë një unitet më të madh, sepse ajo i aftëson njerëzit të jetojnë me njëri-tjetrin, të jenë të duruar dhe të falin.
(7 Korrik 1944, dërguar një besimtari, cituar në “Bahá’í News”, no. 173, Shkurt 1945, f.3)
2. Ndihma për Asamblenë Lokale Shpirtërore[4] Ndërkohë, ne duhet të bëjmë gjithçka mundim për t’i forcuar e për t’i mbështetur Asambletë Lokale dhe Kombëtare, duke treguar kujdes të madh në zgjedhje, në mënyrë që të sigurojnë rikthimin e anëtarëve më të mençuar e më të përshtatshëm, pastaj me bashkëpunim të ndershëm e me bindje. Nëse nuk i miratojmë vendimet e tyre, ne duhet të tregohemi të kujdeshëm dhe të shmangim diskutimin e këtyre çështjeve me besimtarë të tjerë që nuk kanë kompetencë për t’i zgjidhur ato. Ne duhet t’i shtrojmë hapur pikëpamjet tona para vetë Asamblesë, dhe vetëm në rast se nuk marrim një përgjigje të kënaqëshme t’i drejtohemi Asamblesë Kombëtare, në qoftë se kjo është një çështje që ka të bëjë me qëndrimin e Asambelesë Lokale, dhe Shoghi Effendi-ut, në qoftë se çështja ka të bëjë me Asamblenë Kombëtare.
(4 Mars 1925, dërguar një besimtari)[5] Situata në ... , për të cilën Asambleja Kombëtare Shpirtërore tashmë i ka shkruar atij me hollësi, e ka shqetësuar e pikëlluar së tepërmi zemrën e tij, pasi ai është i bindur se asgjë veç unitetit të plotë midis miqve, qoftë në punën e tyre individuale apo kolektive, veçanërisht në këto ditë të organizimit e të zhvillimit administrativ të Kauzës, nuk mund ta sigurojë përparimin e qëndrueshëm të Besimit në atë qendër. Nuk ka detyrë më urgjentisht të nevojshme se sa sigurimi i harmonisë e i shoqërimit të plotë midis miqve, veçanërisht ndërmjet Asambleve Lokale dhe besimtarëve individualë. Asambletë Lokale duhet t’u frymëzojnë besim besimtarëve individualë, ndërsa këta, nga ana e vet, duhet të shprehin gatishmërinë e tyre për t’iu përmbajtur tërësisht vendimeve e direktivave të Asamblesë Lokale. Të dyja palët duhet të mësojnë të kooperojnë dhe ta kuptojnë se vetëm përmes një kooperimi të tillë institucionet e Kauzës mund të funksionojnë vazhdimisht e me efektivitet. Ndërsa bindja ndaj Asamblesë Lokale duhet të jetë pa kushte e me gjithë zemër, ky organ megjithatë duhet t’i vejë në zbatim vendimet e veta në mënyrë të tillë që të mos japë përshtypjen sikur udhëhiqet nga motive diktatoriale. Fryma e Kauzës është ajo e kooperimit të ndërsjelltë dhe jo ajo e një diktature.
Besimtarët duhet të kenë besim në direktivat dhe urdhërat e Asamblesë së tyre, edhe në qoftë se nuk janë të bindur për drejtësinë ose saktësinë e tyre. Sapo Asmbleja, me shumicë votash të anëtarëve të saj, arrin në një vendim, miqtë duhet t’i binden atij me gatishmëri. Veçanërisht ata anëtarë brenda Asamblesë që nuk janë dakord, mendimi i të cilëve i kundërvihet atij të shumicës së bashkanëtarëve, duhet të japin një shembull të mirë përpara komunitetit, duke sakrifikuar pikëpamjet e tyre personale për hir të bindjes ndaj parimit të shumicës, që qëndron në themel të funksionimit të të gjitha Asambleve Bahá’í.
(28 Tetor 1935, dërguar një besimtari)[6] Asambletë janë krijuar për t’i administruar me autoritet çështjet e Kauzës. Besimtarët kanë të drejtë të votojnë për këdo që ata dëshirojnë. Në qoftë se ata nuk i pëlqejnë veprimet e Asamblesë së tyre, duhet që, për hir të unitetit të Besimit, t’u nënshtrohen vendimeve të saj. Individi ka të drejtë të bëjë sugjerime, të protestojë, por ai nuk ka të drejta mbi Asamblenë; forca e tij është tek vota e tij. Nëse ndonjë prej miqve është i pakënaqur me situatën lokale, ai megjithatë duhet të kooperojë me Asamblenë e tij Shpirtërore, duke bërë gjithçka mundet për ta ndihmuar atë. Ai mund të lutet për të, ai mund të japë, përmes veprave të tij, një shembull fisnik Bahá’í. Sistemi është i përsosur, por, edhe në rast se instrumentat nuk janë të përsosur, ne duhet përsëri ta mbështesim sistemin, duke e ditur se Perëndia do ta ruajë e do ta mbrojë Kauzën e Tij dhe se gjendje të tilla janë vetëm të përkohshme dhe do të zhduken, ndërkohë që Kauza rritet dhe Bahá’í-të piqen.
Ai ju nxit që të mos dekurajoheni dhe të mos pushoni kurrë së shërbyeri Besimit. Nuk ka rëndësi se ç’qëndrim mund të mbajnë të tjerët, kjo nuk ju justifikon ju që të mos keni qëndrim të drejtë; detyra juaj është për Perëndinë, dhe ju duhet të jeni të sigurt se, më në fund, ai do t’i zgjidhë të gjitha këto probleme.
(14 Nëntor 1948, dërguar një besimtari)[7] Shpesh herë, gjatë leximit të korrespodencës që ka marrë nga Asambleja juaj, atë e ka habitur fakti që miqtë vepronin në mënyrë kaq joadministrative. Në vend që t’i ngrinin akuzat, problemet dhe pikëllimet e tyre në Asamblenë e vet Lokale, ose në Asamblenë Kombëtare, ata u drejtoheshin individëve ose anëtarëve individualë të Asamblesë, ose refuzonin të takoheshin me Asamblenë. Gjëja e parë që duhet të bëjë një besimtar është t’i drejtohet Asamblesë - prandaj i kemi Asambletë! Ai e ndien se ky telash nuk do të kishte dalë kurrë, në qoftë se Bahá’í-të do t’i përdornin siç duhet Asambletë e tyre. Një prej kurave shëruese që Bahá’u’lláhu i ka dhënë botës së sëmurë është Asambleja (e cila në të ardhmen do të bëhet Shtëpi e Drejtësisë); anëtarët e saj kanë përgjegjësi shumë të shenjta e të rënda, pushteti i saj për ta drejtuar Komunitetin, për t’i mbrojtur e për t’i ndihmuar anëtarët e tij është po ashtu shumë i madh.
(30 Korrik 1949, dërguar një Asambleje Shpirtërore Kombëtare)
3. Rekomandime për insitucionet[8] Tani lidhur me letrën tuaj të fundit të shtrenjtë, në të cilën ju pyesnit nëse besimtarët kanë të drejtë të shprehin hapur kritikën e tyre për çdo veprim apo politikë të Asamblesë: është jo vetëm e drejta, por edhe një përgjegjësi jetike e çdo anëtari të ndershëm e inteligjent të komunitetit, të ofrojë tërësisht e sinqerisht, por me respektin e konsideratën e duhur për autoritetin e Asamblesë, çdo sugjerim, rekomandim apo kritikë që ai e ndien me ndërgjegje se duhet të bëjë, me qëllim që të përmirësojë e ndreqë disa kushte ose rryma që ekzistojnë në Komunitetin e tij lokal; dhe është detyrë e Asamblesë që gjithashtu të marrë në konsideratë me kujdes çdo pikëpamje të tillë që u parashtrohet atyre nga cilido prej besimtarëve. Rasti më i mirë për këtë qëllim është Festa e nëntëmbëdhjetë ditëve, që veç aspekteve të saj sociale e shpirtërore, plotëson nevoja e kërkesa të ndryshme administrative të Komunitetit, kryesorja nga të cilat është nevoja për kritikë dhe debat të hapur e konstruktiv lidhur me gjendjen e punëve në gjirin e Komunitetit lokal Bahá’í.
Por përsëri duhet theksuar se çdo lloj kritikash e diskutimesh me karakter negativ, që mund të çojnë në minimin e autoritetit të Asamblesë si organizëm, duhet të shmangen rreptësisht, sepse ndryshe rendi i vetë Kauzës do të vihet në rrezik dhe konfuzioni e dizarmonia do të mbretërojnë në Komunitet.
(13 Dhjetor 1939, dërguar një besimtari)[9] Lidhur me çështjen e Zonjës ... dhe me dizarmoninë që duket se ekziston midis miqve në ... : kur Bahá’í-të i lejojnë forcat e errëta të botës të futen në vetë marrëdhëniet e tyre brenda Besimit, ata venë në rrezik të rëndë progresin e tij. Është detyra më e lartë e besimtarëve, e Asambleve Lokale dhe veçanërisht e Asamblesë Shpirtërore Kombëtare të stimulojnë harmoninë, mirëkuptimin dhe dashurinë midis miqve. Të gjithë duhet të jenë të gatshëm dhe të kenë dëshirë të lënë mënjanë çdo ndjenjë personale pakënaqësie - të justifikuar ose të pajustifikuar - për të mirën e Kauzës, sepse njerëzit nuk do ta përqafojnë kurrë atë, nëse nuk shohin të pasqyruar në jetën e komunitetit të saj atë që aq dukshëm mungon në botë: dashurinë dhe unitetin.
Bahá’í-të kanë plotësisht të drejtën t’u drejtojnë kritika Asambleve të tyre; ata mund të parashtrojnë lirisht pikëpamjet e tyre për politikat, ose për anëtarë individualë të organizmave të zgjedhur, në Asamble, Lokale ose Kombëtare, por ata duhet të pranojnë me zemër të hapur këshillën ose vendimin e Asamblesë, në përputhje me parimet tashmë të shkruara për çështje të tilla në administrimin Bahá’í.
(13 maj 1945, dërguar një Asambleje Shpirtërore Kombëtare)